MUZYKO(B)LOGowe podsumowanie roku 2013 – SINGLE

Śladem lat poprzednich przez 12 miesięcy minionego roku przedzierałem się przez setki aktualnych singli, by na początku nowego roku zaprezentować Wam mój absolutnie subiektywny zestaw 100 singli, którym przypnę łatkę „ulubione z roku 2013”.

 

Metodologia układania rankingu

Subiektywizm MUZYKO(B)LOGowego podsumowania roku 2013 w singlach polega na tym, iż ranking, który oddaję w Wasze ręce, nie był tworzony na podstawie obiektywnych miar, którymi posługuję się, tworząc podsumowania roku w muzyce w poszczególnych krajach. W tym przypadku nie miała dla mnie znaczenia sprzedaż, popularność w serwisach streamingowych czy częstotliwość emisji w stacjach radiowych. Interesowały mnie dwie współrzędne. Pierwsza – data wydania singla. Druga – mój stosunek do piosenki.

Poniższy ranking nie jest również zestawem 100 najlepszych w mojej ocenie singli z 2013 r. Selekcję pomyślnie przechodziły utwory, które polubiłem, nawet jeżeli towarzyszyło mi poczucie, że dany utwór na moją uwagę nie zasługiwał. Jeżeli bowiem taka piosenka towarzyszyła mi przez dłuższy czas, chodziła za mną, miałem ochotę jej słuchać, wówczas z czasem dopisywałem ją do kategorii „ulubione”. I z tych „ulubionych” skompilowałem roczne top 100.

Chcę podkreślić, że układając ranking, starałem się być z Wami szczery. Nie chodzi mi bowiem o to, by za wszelką cenę wykreować siebie jako blogera, który chwali tylko to, co wypada chwalić. Jeżeli coś mi się spodobało, nawet jeżeli w opinii większości nie powinno, staram się tym z Wami podzielić. Liczę na to, że docenicie moje podejście.

Co mam natomiast na myśli, posługując się kryterium „singla”? Znaczenie tego terminu wyraźnie w ostatnich latach ewoluowało. Skoro interesują mnie „single”, oznacza to, że bez znaczenia pozostawała dla mnie okoliczność, kiedy po raz pierwszy dane nam było usłyszeć taki utwór. Ważne było za to m.in. by po raz pierwszy został on objęty promocją radiową w 2013 r. lub żeby w 2013 r. trafił do sprzedaży jako osobny tytuł, a nie jako ścieżka z albumu. Pomocniczym kryterium była również data premiery teledysku (choć jest to kryterium niepewne, ponieważ w przypadku mniej znanych artystów częściej najpierw pojawia się teledysk, a potem rusza oficjalna sprzedaż czy emisja radiowa, z kolei topowe gwiazdy z premierą teledysku lubią się długo wstrzymywać).

Jeżeli więc np. polskie stacje radiowe zainteresowały się jakimś utworem dopiero w 2013 r., pomimo tego, że te zagraniczne promowały ów utwór jeszcze w 2012 r. (czyli jako singiel funkcjonował on już w roku wcześniejszym), nie znajdziecie go w moim rankingu. Jeżeli natomiast utwór X pojawił się jako track na albumie artysty Y wydanym w połowie 2012 r., ale jako oficjalny singiel promujący to wydawnictwo trafił do obiegu dopiero w 2013 r., tytuł taki w moim rankingu już mógł się pojawić. Czym kiedyś był singiel, pisałem na blogu jeszcze w 2009 r. – tutaj. Co ja natomiast uważam za singiel w rocznych rankingach zamieszczanych na blogu, dokładniej tłumaczyłem w podsumowaniu roku 2010 – tutaj.

Podobnie jak przed rokiem stworzyłem dodatkowo listę rezerwową składająca się z 50 tytułów, które również miały niemałe szanse, by znaleźć się w moim rankingu, ale przy segregowaniu utworów te finalnie umieszczone na liście rezerwowej nie mieściły się w top 100. Prawdę powiedziawszy, śmiało mógłbym moje „honorable mention” rozbudować do 100 tytułów (kilka piosenek do ostatniej chwili walczyło o miejsce na liście rezerwowej), ale nie planuję już rozszerzać ram tego rankingu. 150 tytułów to wystarczająco dużo.

Na liście rezerwowej znalazło się 10 piosenek wykonywanych (albo współwykonywanych) przez polskich artystów, a w top 100 uwzględniłem 16 takich tytułów. Przypomnę, że rok wcześniej lista rezerwowa zawierała 7 utworów spełniających to kryterium, a top 100 – 17 utworów.

W poprzednich edycjach MUZYKO(B)LOGowego podsumowania roku wygrywały utwory (single):

edycja 2010: Hurts „Wonderful life” (podium uzupełniały utwory: The Courteeners „You overdid it doll” i Brodka „Granda”),

edycja 2011: Shine 2009 feat. Paula Abdul „So free” (podium uzupełniały utwory: The Pierces „You’ll be mine” i Sophie Ellis-Bextor „Starlight”),

edycja 2012: Jessie Ware „Wildest moments” (podium uzupełniały utwory: Will Young „Losing myself” i Natalia Lubrano „Zapomnę cię”).

Do wszystkich utworów, których tytuły przywołuję w tym tekście, załączyłem link, aby ułatwić Wam słuchanie – wystarczy kliknąć w tytuł.

 

Lista rezerwowa (honorable mention)

Lista 50 singli, które zajęłyby pozycje od 101. do 150., gdyby tylko moje zestawienie takie pozycje zawierało
(single ułożone alfabetycznie wykonawcami; utwory polskich artystów oznaczyłem gwiazdką)

*Ania Rusowicz „To co było”
ASTA „I need answers”
Bastille „Of the night”
*Biernaski feat. Lovers In Uniforms „With you”
Bright Light Bright Light „An open heart”
Bruno Mars „Moonshine”
Ciara „Overdose”
Clean Bandit feat. Jess Glynne „Rather be”
*Dick4Dick „Uśmiechnięty pies”
Dido „End of night”
Drumsound & Bassline Smith feat. Fleur „One in a million”
Emma Louise „Mirrors”
Empire Of The Sun „Alive”
Eros Ramazzotti feat. Nicole Scherzinger „Fino all’estasi”
Fenech-Soler „Magnetic”
Gavin DeGraw „Best I ever had”
*Gazella feat. The Kiki Twins „Fascinating mystery”
Glasperlenspiel „Nie vergessen”
Gorgon City feat. MNEK „Ready for your love”
Grafton Primary „One more life”
*
Hello Mark „Never ending story”
Hurts „Miracle”
Jamie Lidell „Big love”
Joel Compass „Astronaut”
John Legend „Made to love”
Katy B „5 AM”
Katy Perry „Unconditionally”
Kitten „Like a stranger”
LeAh Labelle „Lolita”
*Lena Romul Industrialnie „Wierzę”
Lisa Stansfield „Can’t dance”
Little Boots „Motorway”
Matrix & Futurebound feat. Max Marshall „Control”
MillionYoung „Variable”
*Monika Borzym „Off to sea”
Mutya Keisha Siobhan „Flatline”
*Novika „Who wouldn’t”
Olympic Ayres „Magic”
Pet Shop Boys feat. Example „Thursday”
*Rebeka „Melancholia”
Redlight „Switch it off”
Say Lou Lou „Julian”
Simple Minds „Blood diamonds”
St. Lucia „Elevate”
*Stashka „Na skraj świata”
The Killers „Shot at the night”
The Naked And Famous „Hearts like ours”
V V Brown „The apple”
Wankelmut & Emma Louise „My head is a jungle”
Young Galaxy „New summer”

 

MUZYKO(B)LOGowy ranking singli z roku 2013 – top 100

100. Poliça „Warrior lord”

Idealna propozycja na wyciszenie kotłujących się w głowie myśli. Tym snującym się, sensualnym i psychodelicznym utworem promowano album „Shulamith”, który w całości mnie równie interesujący się nie wydał.

99. Natalia ‚Natu’ Przybysz „Niebieski”

Niebieski ptak wśród zeszłorocznych propozycji festiwalowych. Natalia w końcu doczekała się przeboju jako solistka, nie rezygnując przy tym z ambicji, by nagrywać muzykę z pomysłem i wdziękiem.

98. Katy B „What love is made of”

Ten numer, podobnie jak „5 AM”, od początku wydawał mi się diabelnie przebojowy, przeskakując pod tym względem m.in. „Katy on a mission” czy Easy please me”. Mimo że można by zarzucić Katy, że gubi gdzieś swój charakterystyczny styl wypracowany na debiutanckim krążku „On a mission”, zlewając się stopniowo z electropopowymi wokalistkami, od których – jak można było sądzić – chciała się odróżniać, ja nie mam z tym problemu, skoro dzięki temu nagrywa tak piekielnie chwytliwe kawałki.

97. Avaberée „Running out”

Australia + siostrzane trio + chłodne, syntezatorowe brzmienie – połączenie tych elementów musiało mieć na mnie jakiś wpływ. Jak widać, miało większy niż „jakiś” – choć nie dostrzegłem go od razu.

96. Rhodes „Raise your love”

Podczas gdy jedni rozpływają się nad Tomem Odellem (zaiste, niektóre ballady Tom ma całkiem urokliwe), mnie lepiej w swą wrażliwość wprowadzał jego rodak, zdecydowanie mniej od niego znany – David Rhodes.

95. The Mary Onettes „Hit the waves”

Szwedzi (nie mówię tu konkretnie o The Mary Onettes) sztukę produkowania nieobojętnych melodii opanowali do perfekcji. Akurat w „Hit the waves” melodia może nie jest nazbyt wyraźna, ale za to utwór – brany pod uwagę całościowo – pozwala mi płynąć po morzu oziębiających dźwięków, owiewając twarz wydobywającym się zza syntetycznych brzmień generowanym jakby od niechcenia wokalem Philipa Ekströma.

94. Wild Nothing „Only Heather”

Pozostałość po wydanym w 2012 r. albumie „Nocturne”. Utwór już nie tak wyborny, jak „Paradise”, ale to również rozmywająca się, oplatająca zmysły muzyka, w której można i warto się zatracić na kilka chwil. Jednocześnie jest to kolejna udana propozycja do zestawu „ścieżka dźwiękowa moich marzeń”.

93. Twenty One Pilots „Guns for hands”

Na mojej liście odnajdziecie liczną grupę superskocznych numerów, w przypadku których trudno mi wyjaśnić, dlaczego jeden podoba mi się bardziej od drugiego. W gruncie rzeczy często wykazują one między sobą pewne podobieństwa, ale jednocześnie muszą istnieć między nimi pewne istotne różnice, skoro nie umieściłem ich obok siebie. W tym przypadku efekt euforii psuje nieco mostek – zmieniający tempo i klimat piosenki na bardziej bujano-rapowy.

92. Passion Pit „Carried away”

Na albumie „Gossamer” mnie ten numer od razu jawił się jako wymarzony kandydat na singiel promujący tamto wydawnictwo. W 2012 r., gdy album miał swoją premierę, „Carried away” statusu singla się nie doczekało, co zdarzyło się dopiero w 2013 r. Sęk w tym, że ów radośnie wykonany utwór swoją niebywale pozytywną i zaraźliwą aurą zarażał mnie w 2012 r., a w roku, który tu podsumowuję, towarzyszył mi już bardzo rzadko. Odbiło się to na jego pozycji w rankingu. W teledysku obok urodziwej Sophii Bush z chęcią zobaczyłbym… tańczące wiewiórki. Idealnie wkomponowałaby się w tę estetykę.

91. Arlissa „Sticks and stones”

Miała być kariera. Kariery nie odnotowano. Ale nie możemy powiedzieć, że wokół Arlissy nic się w 2013 r. nie działo. Utworem „Sticks and stones” urodzona w Niemczech, a uznawana jednak za Angielkę mającą również amerykańskie korzenie, wokalistka nie zawojowała list przebojów – to wiemy. Gdyby zamiast jej nazwiska w rubryce „wykonawca” wyświetlało się „Rihanna”, pewnie mielibyśmy do czynienia z produkcją znacznie popularniejszą. Mimo że tak się nie stało, nie zmienia to faktu, że ten – w gruncie rzeczy popowy – utwór wyróżnia się z tłumu ciekawie zarysowaną sekcją rytmiczną, która daje efekt, jakbyśmy byli świadkami plemiennych tańców i zaśpiewów.

90. Better Person „I wake up tired”

Utwór, który z każdym kolejnym delikatnie sączącym się z niego, syntezatorowym dźwiękiem coraz intensywniej skupia uwagę, dowodząc, że wnikanie w ciało muzyką to coś, co nie tylko można sobie wyobrazić, ale czego w istocie można doświadczyć. Efekt ten nie zostałby jednak osiągnięty, gdyby nie bodaj najważniejszy element „I wake up tired” w postaci wokalu, a ten nawet bez zmiany muzycznego anturażu śmiało może zostać nazwany soulowym. Przypomnę, że Better Person to pseudonim artystyczny Adama Byczkowskiego.

89. Wolfgang In A Truck „Malibu”

Podszyte mało inwazyjną i nierozmytą elektroniką, nieco tropikalne „Malibu” nie tylko nasyca swoim relaksacyjnym charakterem, ale potrafi także dodać motywacji, by wziąć się w garść – a przecież nie jest to typowe energetyczne nagranie. Jeden z przyjemniejszych w ubiegłym roku akcentów z rodzimego rynku.

88. Agnes Obel „The curse”

Ta tajemnicza Dunka klątwę swoją kompozycją, celebrującą wyrafinowaną prostotę i piękno delikatności, rzuciła na mnie dopiero z końcem roku, gdy noc zdominowała dzień. Najwyraźniej takie zaklęte dźwięki swoją moc ujawniają dopiero w mroku, z którym wypada zaprzyjaźnić się w sezonie jesienno-zimowym.

87. MØ feat. Diplo „XXX 88”

Kłania nam się druga Dunka – zupełne inna od tej z pozycji 88. Ta, patrząc choćby tylko przez pryzmat jej wokalnych popisów w „XXX 88”, jest bardziej bezczelna, zadziorna, nieokrzesana, ale dzięki temu śmielsza jest jej muzyka. Połączenie tych cech z producenckim kunsztem Diplo przyniosło nam zakręcony kawałek. Po jakimś czasie owo „zakręcenie” stało się dla mnie synonimem „fajności”, przynajmniej w tym konkretnym przypadku.

86. Lissie „Sleepwalking”

Piosenka odpowiednia na poranek (nie dajcie się zwieść tytułowi i powolnym pierwszym 15 sekundom), coby rozbudzić, ożywić i zapodać temat do nucenia na dalszy ciąg dnia. Takiego melodyjnego i rytmicznego pop-rockowego muzykowania życzyłbym sobie więcej w polskim airplayu.

85. John Newman „Love me again”

Nawiązując do estetyki retro, nie jest łatwo w drugiej dekadzie XXI wieku wylansować superenergetycznego pewniaka na przebój. John Newman nie miał z tym najmniejszego problemu. Dodatkowym smaczkiem była, jak sądzę, maniera, z którą śpiewa. I chociaż nadmiar pana Newmana w radiu na kilka miesięcy zniechęcił mnie do jego przeboju, teraz, gdy wróciłem do „Love me again” po krótkiej przerwie, ponownie z trudem przychodzi mi nie dać się porwać tej energii.

84. Patrycja Markowska „Wielokropek”

Nie jest tak, że w 2013 r. nagle zapałałem miłością do Patrycji Markowskiej. Uważam jednak, że to wokalistka, która w gąszczu podobnych do siebie przebojów proponuje czasem coś okazalszego. W „Wielokropku” spodobało mi się zwłaszcza to, w jaki sposób rozwija się ten utwór – wychodząc od głosu Patrycji i delikatnego, fortepianowego tła, a dochodząc do gitarowego finału, nieszczędzącego nam fajerwerków. Ale najlepszy okaz nagrany przez Patrycję pojawia się w rankingu dużo wyżej.

83. OneRepublic „If I lose myself”

Choć trudno polemizować z twierdzeniem Kordiana z Pop Goes the Blog, że utwór „Counting stars” okazał się ukrytym na albumie „Native” atutem grupy Ryana Teddera, nie uważam, by „pójście w electropop” zespołowi się nie udało. Może z komercyjnego punktu widzenia okazało się wątpliwym krokiem, ale tak się jakoś złożyło, że z wszystkich singli wydanych z albumu „Native” zdecydowanie najbardziej podoba mi się utrzymane w electropopowej stylistyce „If I lose myself” – zwłaszcza te momenty, w których pozostajemy sam na sam z muzyką. Ale po sukcesie „Counting stars” Ryan i jego koledzy pewnie powrócą do bezpiecznej przystani…

82. Gorgon City feat. Clean Bandit „Intentions”

Smyczki mojego ubiegłorocznego odkrycia, formacji Clean Bandit, soulowy wokal Nikki B oraz mocno klubowy, UK-garage’owo-house’owy hook przekonywały mnie do „Intentions” stopniowo. I chociaż bardziej euforycznie reagowałem przy pierwszym kontakcie z wcześniejszym singlem Gorgon City – „Real” (feat. Yasmin), a także z tym późniejszym – „Ready for your love” (feat. MNEK), w ostatecznym rozrachunku to „Intentions” słuchałem najintensywniej. Ale pozostałe single Gorgon City też warto poznać.

81. Jake Bugg „Seen it all”

Patent tego chłopaka jest bardzo prosty: on chwyta za gitarę, ktoś zapoda mu rytm w tle, a on sobie pośpiewuje – bez kombinowania, bez wokalnych trików, naturalnie. Gdy słucham pojedynczych utworów Jake’a, dla mnie to, co tworzy ów paten, to najczęściej zbyt mało. Ale gdy utwory nagrane według wskazanego wzoru otrzymuję w pakiecie, przynajmniej w przypadku debiutanckiego albumu „Jake Bugg”, zamiast szybko nudzić się tą konwencją, zaczynam się do niej przekonywać, choć niewiele momentów zapada mi w pamięć. Z grona utworów z fonograficznego debiutu Jake’a jeden spodobał mi się szczególnie, i to – paradoksalnie – dopiero, gdy wysłuchałem go w oderwaniu od reszty. Mój ulubiony kawałek z repertuaru tego młodzika musiał zatem pojawić się w tym rankingu.

80. Tegan And Sara „I was a fool”

Muzykobloger najpierw gderał, że w balladowym „I was a fool” wszystko jest aż za bardzo cacy, ale koniec końców i on musiał przyznać, że ta fortepianowa kompozycja jest dziełkiem takiej urody, że nie sposób dłużej wyszukiwać argumentów przeciwko niej. To po prostu bardzo ładnie wykonany utwór.

79. Theme Park „Tonight”

Angielskie trio Theme Park skorzystało z pomocy frontmana Friendly Fires i efekt tych działań jest więcej niż obiecujący! Piosenka w gruncie rzeczy nie ma szczególnie radosnego brzmienia, ale ja usilnie przyporządkowuję ją do tej samej kategorii, co wyróżniony w top 100 singiel Twenty One Pilots czy piosenki z miejsc 78. i 77. Pozycja „Tonight” w moim rankingu pogarszała się z tygodnia na tydzień, ale muszę przyznać, że na początku 2013 r. ten utwór towarzyszył mi niezwykle często.

78. Work Drugs „Digital girl”

Skoczna i – jakby to określił wspomniany tu już Kordian z Pop Goes the Blog – „szynszylowa” muza; moim zdaniem bardziej „wiewiórkowa”. Trudno opędzić się od skojarzeń z „Pumped up kicks” Foster The People. Utwór nieco frywolny, ale moim zdaniem całkiem przy tym zaraźliwy. Być może go przeceniam, ale wywołuje we mnie same dobre emocje. W Was też może.

77. Electric Guest „The bait”

Drugi po „Tonight” Theme Park singiel z pierwszych tygodni 2013 r., który w tamtym okresie nieco namieszał w moim playerze, ale w trakcie roku przestał mnie już pociągać. Gdy słucham go ponownie na początku 2014 r., znów zaczynam rozumieć, dlaczego kiedyś wpadł mi w ucho. Duet Electric Guest nagrał kawałek, którym można poprawić sobie humor i przy którym można się z lekka pogibać. Może byłby w rankingu nieco wyżej, gdyby nie to, że szybko zapominam, jak to leciało.

76. BANKS „This is what it feels like”

W „This is what it feels like” udało się zbudować intymną relację z słuchaczem. Ten wpierw musi jednak wykazać się czujnością i odpowiednim skoncentrowaniem, by dać się otulić i oczarować każdym, nawet najbardziej stłamszonym, dźwiękiem tej niby minimalistycznej, a w istocie smakowicie i różnorodnie przyrządzonej, kompozycji. Magia Jamiego Woona działa. Szkoda tylko, że po tym, jak dotrą do mnie ostatnie dźwięki utworu BANKS, myślę już o czymś innym.

75. Britney Spears „Work bitch”

W ósmej dziesiątce pojawia się… pieśń zagrzewająca do pracy! Nad sobą. Czyżby hasła inspirowane PRL-em? Choć zamiast „bitch” należałoby użyć innego bezpośredniego zwrotu do adresata. Bądźmy jednak poważni.
W „Work bitch” Księżniczka Pop włączyła się minionej jesieni do bitwy o klubowe bangery, proponując coś wyjątkowo – jak na pop – agresywnego, zakrawającego o techno (?!), na co żadna z jej potencjalnych rywalek nie zdecydowała się równie odważnie odpowiedzieć. Może to kicz, ale sentyment do Britney nie pozwalał mi zignorować oferty złożonej mi przez moją muzyczną sympatię z lat nastoletniości. Żałuję, że hype wokół klipu umarł po kilku dniach, wszak był to względnie widowiskowy obrazek.

74. Quadron „Favorite star”

Duński damsko-męski duet Quadron nagrał w 2013 r. album, który można zaproponować jako oprawę muzyczną wieczornego kosztowania ulubionego wina czy to sympatykom Caro Emerald, czy to zwolennikom Jessie Ware. Nie jest to jednak kopia żadnej z tych pań, lecz bardziej pomost między nimi (nadmienię, że ja zdecydowanie wolę słuchać tej drugiej). „Favorite star” to najbardziej chwytliwy motyw z wysmakowanego zestawu utworów z albumu „Avalanche”.

73. HAERTS „All the days”

Ubolewam nad tym, że niedoceniony przeze mnie z początku utwór „Wings” po raz pierwszy był singlem w 2012 r., nie zaś w 2013 r. Ale nie ma co rozpaczać, ponieważ formacja HAERTS nie poprzestała na jednym cudownie pochłaniającym utworze. „All the days” nie relaksuje już tak, jak czyniło to unikalne „Wings”, bo jest od swojego poprzednika bardziej niepokojące czy może nawet rozpaczliwe, ale jeśli idzie o klimat – HAERTS utrzymali w tym utworze niemal równie wysoki poziom. Jak to mówią: miejcie na nich oko!

72. Fitz And The Tantrums „Out of my league”

Utwór, który błyskawicznie wpadł mi w ucho, wywołując niewymuszoną radość, ale elementy, które najpierw odbierałem jako zabawne, z czasem zaczęły mnie denerwować. „Out of my league” to jeszcze jedna propozycja z zestawu „skoczne numery”, w której teledysku tańczące wiewiórki miałyby rację bytu. Nadal jednak odbieram rytmiczne „Out of my league” jako nad wyraz pozytywnie nastrajający, nieco figlarny kawałek, przy którym nogi same rwą się do tańca, a główka chodzi z prawej na lewo. Dodam, że w roli singla chętnie zobaczyłbym utwór „6AM”.

71. Moullinex feat. Iwona Skwarek „Darkest night”

Portugalczyk i Polka + osnuta aurą nocy elektronika. Iwona z duetu Rebeka rok 2013 miała tak udany, że nawet gdyby poprzestała na tym utworze, mógłbym twierdzić, że to był jej rok. „Darkest night” wciąga i odurza wyśmienicie.

70. Lady Gaga „Applause”

W moim subiektywnym odbiorze Lady Gaga wypuściła w 2013 r. 2 przebojowe single. Oba całkiem niezłe. Single, których chciało mi się słuchać. Co więcej, single, których lubiłem słuchać. Może „Applause” nowatorstwem nie grzeszy, ale czy musi? Co mnie tam „Roar”, co mnie tam „Royals”, co mnie tam „Blurred lines”. Wolę „Applause”. Podoba mi się również klip. Więcej Wam powiem – to nie ostatnia Gaga w tym rankingu!

69. Bastille „Things we lost in the fire”

Gdy jesienią 2012 r. w ucho wpadał mi utwór „Bad blood”, nie spodziewałem się, że formacja Bastille w kolejnym roku zamieni się w maszynkę do produkowania przebojów. Bastille okazali się finalnie bardziej popowi, niż można było z początku sądzić, ale udało im się przy tym przemycić odrobinę patosu, folkowych (jak się zdaje) inspiracji i rockowej nośności refrenów, co mnie akurat utrudniło dobór singli do rankingu. Utwór „Pompeii” szybko wynudziło mi radio, „Laura Palmer” otarła się o miejsce na liście rezerwowej, „Of the night” niewiele zabrakło, by otwierać top 100, a moim faworytem okrzyknąłem ostatecznie „Things we lost in the fire”. Niestety cały album już takiej furory u mnie nie robił, zwłaszcza gdy w listopadzie wzbogacono go o dodatkowe utwory – niektóre mało wyraziste i mało potrzebne. Ale serdecznie Bastille gratuluję sukcesów. Mają swój styl, a to już jakaś wartość.

68. Dawid Podsiadło „Nieznajomy”

Niezwykle przejmujący utwór. Niezwykle. Ale może za bardzo. Bo chociaż za każdym razem, gdy słyszę „Nieznajomego”, czuję się nieco rozdygotany i myślę: „wow!”, to jak na takie emocje, zbyt mało jest we mnie chęci szybkiego powrotu do tego utworu. Z tego powodu nie mogłem umieścić go wyżej. Ale przyznaję raz jeszcze – jest przejmujący.

67. Gabrielle Aplin „Salvation”

Na dłuższą metę słuchanie lirycznych, niekoniecznie podnoszących na duchu utworów Birdy i Gabrielle Aplin zamiast intensyfikować emocje, może zupełnie je wyłączyć. Ale niektóre ich kompozycje, zwłaszcza podane w pojedynkę, z pewnością są w stanie jakoś oddziaływać na emocje, w tym zwłaszcza poruszać – przynajmniej na moment… Mimo tego, że utwór „Salvation” na płycie „English rain” otoczony jest podobnymi w gruncie rzeczy utworami, jako jedyny nie mógł się ode mnie odkleić. Perełka.

66. Lissie „Further away (romance police)”

Zadziorny, pop-rockowy utwór, zwłaszcza dzięki nieokrzesanej Lissie (to jej drugi utwór w top 100) i dorzuconej na koniec gitarowej solóweczce.

65. Rebeka feat. Mirror People „Nothing to give”

Damsko-męski elektroniczny duet Rebeka, podopieczni Brennnessel Records, to nasz towar eksportowy. Proszę tego nie zmarnować! A „Nothing to give” to najjaśniejszy punkt debiutanckiego albumu „Hellada”.

64. Friends „The way”

Cudownie rozwleczony numer z nutką R&B i odprężającą gitarą, która przywołuje na myśl nagrane w połowie lat 90. XX w. slowjamowe cudeńka: „Choosey lover (old school)” Aaliyah i „Red light special” TLC.

63. Hellogoodbye „(Everything is) debatable”

Czyżby to już nie była ta sama banda wesołków z czasów żartobliwego przeboju „Here (in my arms)”? Nawet jeżeli się zmienili, to mnie takie dojrzewanie jak najbardziej odpowiada. Teraz, za sprawą tego singla, będę traktował ich już poważniej.

62. Drake feat. Majid Jordan „Hold on, we’re going home”

Doskonale udało się ten numer, utrzymany przecież w nurcie R&B, nasączyć syntezatorową elektroniką żywcem wyjętą z lat 80., dodając do tego nostalgię Drake’a, która jest według mnie najcenniejszą wartością jego muzyki. W rezultacie powyższego „Hold on, we’re going home” jest odpowiednie i na melancholijny nastrój, i na dancefloorowe bujanie.

61. Foals „Out of the woods”

Piąty singiel z albumu „Holy fire” brytyjskiej rockowej kapeli Foals ujął mnie piękną melodią i nieco marzycielską aurą, na co potrzebował jednak więcej czasu niż niejeden utwór z mojego zestawienia. „Out of the woods” zgrabnie przepływa przez głośniki, choć nie jest pozbawione pewnej zadziorności – ale już nie takiej, jak inny utwór Foals, którego w moim rankingu również zabraknąć nie mogło. Podczas słuchania tej kompozycji wyzwalają się z niego kolejne dźwięki i dopiero ich kumulacja, spędzenie z nimi kilku minut jest w stanie wywołać pewne doznania – doznania, do których przynajmniej ja mam ochotę powrócić.

60. The Lemon Queen „Loin de moi”

Francuska muzyka elektroniczna ma w moim rankingu niezwykle silną reprezentację, o czym będziecie jeszcze mieli okazję się przekonać. Francuskojęzyczny numer „Cytrynowej Królowej” to jedna z wielu piosenek, które kupiły mnie skocznym, choć w tym przypadku spowitym mrokiem, elektronicznym podkładem. Może dodatkowym bodźcem był fakt, iż ów zespół pozostawał dla mnie anonimowy, a jak nieznani grają tak, jakbym nie tylko dobrze ich znał, ale również od dłuższego czasu lubił, mam powód do podwójnego zadowolenia.

59. Lily Allen „Hard out here”

Lily Allen w swoim jesiennym singlu „Hard out here” wkroczyła na bardzo popową ścieżkę, oferując przy tym bezkompromisowy teledysk, o którym głośno było w sieci przez kilka pierwszych dni. „Hard out here” jest piosenką nie tylko rytmiczną (czy tylko ja słyszę tu wpływy „U can’t touch this” MC Hammera?), ale i nad wyraz melodyjną, a przy tym wyprodukowaną wedle kompletnie innych standardów niż te, którym Lily hołdowała, chociażby promując swój debiutancki album – „Alright, still”. Ja jednak Lily w jej flagowym wydaniu do tej pory polubić nie zdołałem. Tymczasem, zupełnie niespodziewanie, jej popowy singiel dręczył mnie przez kilka tygodni, za co należało mu się miejsce w rankingu.

58. Bruno Mars „Treasure”

Jak może pamiętacie, daleki byłem od zachwytów nad Bruno Marsem, gdy ukazał się jego debiutancki album. Doceniając jego wszelakie talenty i nie mając szczególnych zastrzeżeń do konkretnych piosenek, jakoś szybko ów człowiek z Hawajów (tylko pozazdrościć egzotycznego pochodzenia) zaczął działać mi na nerwy. Jego drugi album nie uczynił mnie jego fanem, ale zmienił moje podejście do niego. Sprawiły to 2 utwory: balladowe „Moonshine”, a także inspirowane erą disco i funky oraz również podążającym tą ścieżką na przełomie lat 70. i 80. Michaelem Jackson „Treasure”. Uważam, że zwłaszcza drugi z wymienionych utworów wniósł na listy przebojów w 2013 r. dużo świeżości swoim oldschoolowym podkładem. Jeszcze lepiej w takich klimatach odnalazł się w tym  czasie pewien duet z Francji…

57. Hot Natured feat. Egyptian Lover „Isis (magic carpet ride)”

Wraz z brytyjsko-amerykańskim teamem Hot Natured, w którego skład wszedł od dawna próbujący się wybić wokalista o pseudonimie Ali Love, możecie wybrać się na orientalno-klubową przejażdżkę latającym dywanem. Towarzystwa dotrzyma Wam pewien Egipski Kochanek rodem… z USA!, który w mało apetyczny sposób będzie wyszeptywał Wam do ucha fragmenty tekstu do „Isis”. Rzeczony utwór w swój hipnotyczny klimat wprowadza stopniowo, toteż nie zniechęcajcie się zbyt szybko, zwłaszcza że macie na tę przejażdżkę aż 6 i pół minuty…

56. Juveniles „Fantasy”

Nic, tylko się bawić! Kapitalnie pozytywna energia i jeszcze więcej skoczności. Tym samym mamy kolejną propozycję z listy „skocznych”. Francuzi z Juveniles potrafią jednak uderzać w bardziej dramatyczne tony. W takim pochmurnym wydaniu jeszcze się tu pojawią…

55. Owl Eyes „Closure”

Australijka, którą w dobrym świetle przedstawiał mi Kordian z Pop Goes the Blog. I nie było w tym wiele przesady, ponieważ ta kojarząca się, przynajmniej mnie, z Little Boots (electro)popowa wokalistka w swoim ubiegłorocznym singlu „Closure” w atrakcyjny sposób podała nam delikatny i niewinny kobiecy wokal ze smutną, mało na pozór przystającą do takiej czystej białogłowy syntetyczną melodią. Całość wypada nastrojowo i moim zdaniem nie podnosi na duchu, gdy mamy zły nastrój… Co ciekawe, Brooke Addamo aka Owl Eyes pierwsze kroki w branży stawiała jako finalistka jednej z edycji australijskiego „Idola”, ale to było blisko 5 lat przed wydaniem „Closure”.

54. Empire Of The Sun „DNA”

Przez kilka miesięcy wydawało mi się, że wyprodukowane z rozmachem „Alive” powinno pojawić się w moim rankingu. Ale gdy nabrałem do „Alive” dystansu, doszedłem do wniosku, że ja w istocie nie zdążyłem na tyle wyraźnie polubić tego utworu – ciągle coś mi w nim nie pasowało, stąd pozycja poza setką. Z „DNA” poszło mi dużo łatwiej. Oba utwory niosą ze sobą tę przytłaczającą majestatyczność muzyki „Imperium Słońca”. Ale moim zdaniem oba te utwory bije na głowie niesinglowe „Old favours”.

53. Laura Welsh „Cold front”

Podczas gdy jedni stawiają nas przed ścianą dźwięków, w utworze Laury Welsh podjęto akcję pod kryptonimem „sito”, przez co możemy odnieść wrażenie, że ten utwór kroczy, skrada się. Wszystkie ewentualne ozdobniki zostały wyrugowane, coby skupić się jedynie na wyskakujących z różnych stron pojedynczych, tajemniczych dźwiękach, które rozpraszać ma głos Laury. Kolejny przykład na to, że niekiedy mniej znaczy więcej.

52. Movement „Us”

Wysmakowana, intymna, nocna, a do tego jakby JamieWoonowa kompozycja z Australii.

51. Disclosure feat. Eliza Doolittle „You & me”

Jeden z Czytelników bloga napisał o tym singlu: „marne” (pozdrawiam!). Tymczasem z grona singli rozsławionego w 2013 r. londyńskiego duetu Disclosure do mnie ten numer przykleił się dużo skuteczniej niż wysoko przez wielu oceniane „White noise” (feat. AlunaGeorge), które spływało po mnie, nie zostawiając szczególnie widocznego śladu, a przede wszystkim nie zarażając. Gdy z kolei zaczynające się mało wciągająco „You & me” dociągało do refrenu, główka zaczynała mi coraz śmielej się poruszać i już bez żadnego wysiłku kontynuowałem słuchanie, mając szybko ochotę na powtórkę z rozrywki. Nigdy nie miałem okazji usłyszeć „You & me” w klubie, ale z łatwością mogę sobie wyobrazić, jak zareagowałbym, słysząc ten numer w takich okolicznościach. Jeżeli więc „You & me” faktycznie jest „marne”, poproszę więcej takich uzależniających „marności”.

50. Silverstar „Music is magic”

Skoczne, zarażające dobrą energią z rana, elektryzująco-funkujące nu-disco. Coś odpowiedniego dla sympatyków Daft Punk.

49. Tina Arena „You set fire to my life”

Och, jak mnie podbudował powrót Tiny z całkowicie nowym materiałem. Przez to najpewniej podszedłem do jej muzyki z większą wyrozumiałością. Singiel pilotujący album „Reset” postrzegam jako solidną, dynamiczną piosenkę pop nadająca się do wielokrotnego odtworzenia w domu czy samochodzie, w której Tina pokazuje, że śpiewa nie od dziś. Dla mnie to rozrywkowy pop na wystarczająco przyzwoitym poziomie. Rok wcześniej z kategorii „australijski radiowy pop” miałem „Dancing with a broken heart” Delty Goodrem, teraz pustkę po singlu Delty wypełnił mi singiel Tiny.

48. Hurts „Somebody to die for”

Emocjonalne i nieziemsko patetyczne. Ale czy nie za to ich kochamy?

47. The Knocks feat. St. Lucia „Modern hearts”

Przy tej żywiołowej produkcji dyskotekowa kula kręci się szybciej niż zwykle. Choć kobza (?) nie była do tej pory największym jej sprzymierzeńcem. Polecam w trwającym karnawale. Imprezowa bomba!

46. RÜFÜS „Take me”

Jeden z lubujących się w elektronice australijskich zespołów, które przy nikłym zainteresowaniu (chyba nie tylko polskiej) blogosfery miały na tyle szczęścia, że przekonały do siebie swoich rodaków. Album „Atlas” przywiódł bowiem zespół na 1. miejsce ARIA Albums Chart. W mojej sympatii do utworu „Take me” czuję się nieco osamotniony (może gdybym znał jakiegoś Australijczyka…), a to przecież godna szczególnej uwagi klubowa nuta. Mnie „wzięło”.

45. Blitzkids mvt. „Heart on the line”

Dance’owo-popowa petarda z niemieckich preselekcji eurowizyjnych! Piosenka berlińskiego duetu o dziwacznej nazwie przebojowa jest niemal od pierwszych nutek do ostatnich sekund. Przestojów nie odnotowano. W ucho wpadła mi w trybie natychmiastowym i chociaż znudziła się szybciej, niż zakładałem, nadal radośnie na nią reaguję. Doskonale bawię się już przy pierwszej zwrotce, a później wcale nie jest gorzej. Gdyby tak przyrządzonym, buzująco-tanecznym popem wypełniono ramówkę radiowej Eski, słuchałbym tej stacji niejednego ranka.

44. Aiden Grimshaw „The way we are”

Aiden jest finalistą 7. edycji brytyjskiego „The X Factor”, a pierwsze dźwięki jego mało popularnego „The way we are” przywołują na myśl klimatyczne „Night air” Jamiego Woona, a to akurat jedno z lepszych skojarzeń, jakie mogą mi przyjść do głowy (jak widać, rok 2013 spędzałem m.in. na szukaniu zastępstwa za mało widocznego w tym czasie Jamiego). Piosenka brzmi nieco tajemniczo, a głos Aidena wydobywa się jakby z oddali i poddany został efektowi echo. Przyjemna, lekko elektroniczna, choć mało radosna, propozycja na wieczorową porę – w moim przypadku była to najczęściej pora letnia. Proponuję Aidenowi pójść w kierunku takiej stylistyki.

43. Club 8 „Stop taking my time”

Spowity chłodem, szwedzki synthpop – niczym pogoda za oknem (u mnie, gdy to piszę, -13 stopni Celsjusza), który przez kolejne miesiące, nawet (a może zwłaszcza) letnie, gdzieś tam był w mojej świadomości i często wydobywał się z moich głośników. Tak oto dobrnął do piątej dziesiątki rankingu, wyprzedzając wiele na pozór pewniejszych od siebie pretendentów do miejsca w top 50.

42. Lady Gaga feat. R. Kelly „Do what U want”

Lady Gaga raz jeszcze. Jak już to kiedyś podkreślałem, nigdy nie hejtowałem Lady Gagi. Odbierałem i nadal odbieram ją jako osobliwy obiekt współczesnej popkultury. Jako gwiazda mainstreamowego popu (czy jeśli ktoś woli – electropopu) Gaga robi naprawdę dużo, by w tym gatunku działo się coś, o czym chce nam się dyskutować, nagrywając przy tym piosenki, które raczej mnie nie żenują, a niekiedy naprawdę wpadają w ucho. To natomiast, że robi wokół siebie dużo szumu, jest chyba zrozumiałe. Lepiej, że robi to, nagrywając jednocześnie muzykę, niż jakby – wzorem niektórych gwiazd – ograniczała się tylko do wywoływania zamieszania wokół swojej osoby. Duet z R. Kellym to jak dla mnie krok mało oczywisty. Efekt współpracy? Fajny popowy numer. I do tego całkiem zaraźliwy, jeśli wziąć pod uwagę, że regularnie mam potrzebę, żeby sobie go zapodać. Tylko gdzie klip? Album „ARTPOP” mało mnie już zainteresował. Ale wystarczy mi, że polubiłem z niego 2 pierwsze single.

41. Pet Shop Boys „Vocal”

Niedługo po wypuszczeniu mamrotliwego i zbyt sennego jak dla mnie albumu „Elysium” podstarzali dżentelmeni z Pet Shop Boys wypili najwyraźniej jakiś superskuteczny eliksir młodości i takiego imprezowego bangera rzucili nam w twarz, że wypadałoby teraz się zorientować, cóż to był za niebywały specyfik. Niech na tym nie poprzestają.

40. Editors „Formaldehyde”

Gdybyście się zastanawiali, jaką postać powinien przybrać rockowy kandydat na radiowy hit, przy którym można nadto wyszumieć się na koncercie, pobrykać na imprezie, dziarsko pomykać po polskich szosach bądź po prostu fajnie spędzić czas, proponuję właśnie taką formułę. „Formaldehyde”, czyli melodyjnie, gitarowo i angażująco. Jak dla mnie – czadowy numer.

39. Arctic Monkeys „Why’d you only call me when you’re high?”

W większości rocznych rankingów, które widziałem, „Do I wanna know?” stawiano znacznie wyżej niż jego singlowego następcę. Ja znacznie bardziej cenię ten drugi utwór, choć tego pierwszego bynajmniej nie lekceważę. Wystarczyło posłuchać piosenki w oderwaniu od przegadanego wideo, by przekonać się, że rytmicznym podkładem imitującym momentami ludzkie krok, wyśpiewywaną nonszalancko przez Alexa Turnera melodią, szpiegowską aurą oraz następującym po drugim refrenie mostkiem można się uzależnić dużo bardziej niż poprzednim singlem. Refren nie został tu zbyt wyraźnie oddzielony od zwrotek, a mimo tego nie czuję, jakby mi tu czegoś brakowało.

38. Dawid Podsiadło „Trójkąty i kwadraty”

Lekki, acz nad wyraz zarażający, podkład szybko zapisuje się w głowie i tak kręci się tam, i kręci, i kręci, ani myśląc, by ustąpić miejsca jakiejś innej melodii. Imponująco pozytywny numer.

37. Misia Ff „Mózg”

Zgrabnie wyprodukowany, pomysłowy i króciutki znak firmowy misiowej „Epki” (równie dobrze nagrać mogła go „pograndowa” Brodka). Wbija się w głowę najdalej przy drugim przesłuchaniu. Bawi i pozytywnie nastraja – choćby już samą sprytnie korespondującą z melodią i rytmiką zawadiacką grą słów. I wcale nie jest piosenką dla „półgłówków”…

36. The Vaccines „Melody calling”

Jak dotąd najbardziej melodyjny numer tej formacji. I moim zdaniem najprzyjemniejszy. Panowie poskromili tu nieco swą zadziorność indie rockowców, a za to zaoferowali nam złagodzone rockowe nagranie utrzymane w estetyce, której wśród zespołów obracających się w tych kręgach, co The Vaccines, często dzisiaj nie spotykamy. Pozytywne zaskoczenie. I do tego coś przywołującego na myśl cenione przeze mnie „1000 years” The Coral.

35. Active Child feat. Mikky Ekko „Subtle”

Chillwave’owy Active Child i introwertyczna, indie popowa połowa duetu z przeboju „Stay” pewnej Barbadoski skrzyżowali swoje umiejętności i zahaczające o wysokie rejestry głosiki, umieszczając owoc tego partnerowania w ejtisowym anturażu, co zaowocowało kapitalnym numerem!

34. Klangkarussell feat. Will Heard „Sonnentanz (sun don’t shine)” 

Najbardziej słoneczno-leniwa pamiątka z wakacji 2013 r. (spośród tych pamiątek, które oczywiście chcę pamiętać). Nie spodziewałem się, że w letnim okresie ten numer tak często będzie mi towarzyszył. Dopisanie partii wokalu do instrumentalnego „Sonnentanz” to najlepsze, co można było z tym utworem zrobić, zwłaszcza że wyraziste, soulowe wokalizy Willa Hearda przemodelowały tę kompozycję z piosenki mogącej pełnić co najwyżej funkcję tła w pełnowymiarowego, efektownego pretendenta do pochodu przez listy sprzedaży. Żal mi jedynie, że ta piosenka nie przebiła w Polsce popularnością „One day/reckoning song (Wankelmut remix)” Asaf Avidan & The Mojos i że, jak się domyślam, pod tym względem przeskoczy ją niebawem wkraczający do polskiego eteru „Jubel” Klingande.

33. Tomasz Makowiecki „Holidays in Rome”

Smutny chłopak z „Idola”, grający do tej pory smętne, popowo-gitarowe kawałki zainspirował się dawnymi dokonaniami swojej małżonki, dorzucił do tego trochę bardziej aktualnych trików, lansując przebój będący rasowym electro, które można bez wstydu puścić w świat! Takie przepoczwarzenie nie tylko pobudziło jego karierę, ale przede wszystkim wzmocniło polską muzykę w roku 2013.

32. Koobra feat. Joanna „Something real”

Motyw muzyczny z reklamy smartfona Nokia Lumia 925. Co prawda przesadnie nawiązujący do „Midnight city” M83, ale moim zdaniem i tak olśniewa.
Chociaż nie cierpię reklam, dla takich podkładów mogę czasem spędzić z nimi więcej czasu. Na szczęście w dobie rozwoju technologicznego istnieje możliwość łatwego oddzielenia fonii od wizji.

31. The Presets „Fall”

W 2012 r. czekałem na moment, gdy „Fall” zostanie ogłoszone jako oficjalny singiel z albumu „Pacifica”, ale nikt nie garnął się do tego, by spełnić moją zachciankę. Moje marzenie ziściło się jednak w 2013 r. Dwaj dżentelmeni z Australii niektórymi swoimi wizjami electropopowego grania mnie wcześniej odstręczali. Wszystko mogę im jednak wybaczyć, skoro w końcu otrzymałem od nich tak efektowną dawkę energii. Nie dziwię się, że dołączono do tego kawałka spadochronowe wideo. Przy takich dźwiękach miło byłoby unosić się ponad chmurami (byle tylko nie zaliczyć upadku).

30. Patrycja Markowska „Alter ego”

Dla mnie to było ogromne zaskoczenie, gdy królowa radiowych, (nierzadko) bliźniaczo do siebie podobnych, poprockowych szlagierów wyskoczyła z czymś tak drapieżnym, psychodelicznym i do tego przywołującym momentami na myśl klasyki The Doors, głównie za sprawą użytych tu, jeśli dobrze się dosłuchałem, organów Hammonda (ew. czegoś, co imituje takie brzmienie). Uwielbiam zwłaszcza następujący po drugim refrenie instrumentalny mostek! Brawa należą się również za odwagę, by uczynić z „brudnego” „Alter ego” pierwszy singiel z albumu o takim samym tytule. Świat się pomylił, nie doceniając w pełni ujawnionego w 2013 r. alter ego Patrycji. Uprzejmie proszę o większą jego dawkę w przyszłości.

29. Edyta Bartosiewicz „Italiano”

Sam nie wiem dlaczego, ale bardzo lubię ten utwór. Po 2 ospałych, trochę nijakich, bardziej jesiennych niż letnich pod względem aury singlach Edyty z albumu „Renovatio” dopiero ten – wypuszczony, gdy jesień była już w pełni – sprawił, że w końcu poczułem, jak dobrze, że Edyta do nas wróciła. To wprawdzie mało optymistyczny utwór w warstwie tekstowej, ale brzmiący znacznie śmielej, mniej sennie, pogodniej niż jego poprzednicy. Z tego też powodu trudno mi pogodzić się z tym, że tak niewiele osób i tak niewiele stacji radiowych zdecydowało się zaufać potencjałowi tego singla.

28. CHVRCHES „Gun”

Ekstremalnie synthpopowy, melodyjny singiel, którym Szkoci z CHVRCHES, mimo że na początku podchodziłem do nich z rezerwą, ostatecznie mnie do siebie przekonali. Poprzedzające refren przejścia sprawiają wrażenie, jakby sztucznie generowane dźwięki strzelały w kierunku naszych uszu, ale owa syntetyczna melodia w trakcie tej niespełna 4-minutowej piosenki przechodzi przez różne stadia, dzięki czemu nie czuję się tym utworem znudzony. Tak było latem, tak było jesienią i tak jest nadal.

27. Austra „Painful like”

Swoim tajemniczym, ejtisowym podkładem oraz nawiedzonym sposobem prowadzenia wokalu przez Katie Stelmanis (brzmiącą tu jak Florence Welch) „Painful like” niejednego może lekko wystraszyć, ale innych, którzy ponury, mało ludzki klimat syntezatora oraz niepodręcznikowy kobiecy śpiew poczytują jako coś, co elektryzuje, a nie odpycha, może jak najbardziej wkręcić. Ja szybko wczułem się w ten dziwaczny utwór. Jeżeli powstanie kiedyś nowa część „Pogromców duchów”, ja mam idealnego kandydata na track do ścieżki dźwiękowej.

26. MDNGHT „Into the night”

Odgłosy charakterystyczne dla Ellie Goulding wprowadzają nas w spowite subtelną, wieczorową elektroniką nagranie, które uprzyjemniało mi schyłek wakacji. „Into the night” swoją delikatnością i oczyszczającym, męskim wokalem pomagało mi odreagować także po wakacjach. I wcale nie jest przesądzone, że jest to utwór przeznaczony do słuchania wyłącznie nocą.

25. Disclosure feat. London Grammar „Help me lose my mind”

Dajcie się na moment zahipnotyzować i omamić przyjemną, przygaszoną elektroniką tego nieprzeciętnego utworu. 5 dodatkowych powodów, dla których warto posłuchać tego nagrania, to: duet Disclosure i trio London Grammar – i jedni, i drudzy rok 2013 mogą uznać za jeden z najważniejszych w ich muzycznym życiu. Dorodny owoc przyniosła im ta współpraca.

24. Juveniles „Washed away”

Międzygalaktyczny charakter głębokich, syntezatorowych dźwięków oraz posępny wokal mogą wprowadzać w lekko depresyjny stan. Mnie „Washed away” do depresji nie doprowadza, ale faktem jest, że ten utwór, zwłaszcza jego finał, potrafi odcisnąć piętno w mojej świadomości i przeszywać do szpiku kości. I pomyśleć, że to ten sam zespół, który chwilę wcześniej wydał beztroskie „Fantasy” z miejsca 56.

23. Sub Focus „Turn back time”

Jak lep na muchy zadziałała na mnie „taneczna oldschoolowość” tego nagrania wyrażona poprzez mało subtelne (tu akurat to dla mnie pozytyw!) odniesienia do najlepszych klubowych hooków sprzed 20 lat. „Turn back time” najwyraźniej uwypukla te wczesnonajntisowe inspiracje poza refrenem. Już przy pierwszym kontakcie z albumem „Torus” wiedziałem, że to murowany kandydat na singla. Mocno wybuchowa propozycja – nie tylko na karnawał.

22. POSTILJONEN „Supreme”

Szwedzki zespół POSTILJONEN to najlepsze, co zdarzyło się w dream popie w 2013 r. Na pochłaniającym do reszty marzycielsko-elektronicznym albumie „Skyer” znalazły się 2 bajeczne single z cudownymi partiami romantycznego saksofonu, przy których mięknie moje serca, nikną troski i na chwilę przenoszę się do raju. Ten, który spodobał mi się odrobinkę bardziej, znalazł się na miejscu 21. Oba jednak są pierwszorzędne. Być może ich rozmyty charakter wielu nie przekona, ale dla mnie to wspaniała przygoda obcować z „Supreme” i „Atlantis”.

21. POSTILJONEN „Atlantis”

Komentarz – patrz miejsce 22.

20. London Grammar „Wasting my young years”

Hannah Reid, smutny kobiecy głos tria London Grammar, śpiewa w tym utworze o swojej byłej miłości, czyniąc to niezwykle emocjonalnie, z młodzieńczą delikatnością i w sposób wysoce wiarygodny, a właściwego odbioru jej zwierzeń nie zakłóca nadmiar dźwięków. Utwór to zaiste przejmujący i przepiękny, przy którym osobom melancholijnym, o skłonnościach do wzruszeń oczy mogą się zaszklić już w jego połowie. Płaczliwy charakter tej ponurej kompozycji i pewnego rodzaju dramaturgia tak bardzo mogą oddziaływać na ludzką psychikę, że chyba lepiej nie słuchać jej, gdy ma się doła.

fot. okładka singla: London Grammar „Wasting my young years” (spotify.com)

19. Stereophonics „Indian summer”

Czas zdecydowanie działał na korzyść tego singla. Spośród moich ulubieńców z roku 2013 „Indian summer” jest zdecydowanie najwolniej rozkręcającą się propozycją (chodzi mi oczywiście o przekonywanie mnie do swoich walorów). Zimą i wiosną przechodziłem obok tego utworu obojętnie. Latem dostrzegłem, że jest w nim coś optymalnego – coś, co skłaniało mnie do stwierdzenia, że właśnie tak powinno brzmieć rockowe nagranie, którym śmiało mogą nas katować pop-rockowe radiostacje. Jesienią dotarło do mnie jednak, że Stereophonics nagrali utwór, bez którego rok 2013 w muzyce byłby dla mnie znacznie uboższy. Teraz już nie „Dakota” będzie moim pierwszym skojarzeniem z nazwą „Stereophonics”.

fot. okładka albumu: Stereophonics „Graffiti on the train” – promowanego przez singiel „Indian summer” (spotify.com)

18. Iza Kowalewska „Tango D N A”

Najbardziej stylowy polski singiel z 2013 r., w którym doskonale z burczącym basem i dynamicznie przeplatającymi się dźwiękami fortepianu zgrywa się kuszący wokal Izy Kowalewskiej. W jej głosie jest nie tylko dużo sex appealu, ale i pewnego dystansu do słuchacza, którego nasza bohaterka wodzi za nos (a raczej uszy) wyraźnie artykułowanymi słowami literackiego tekstu. Iza świetnie odnalazła się w tej kawiarnianej estetyce, którą podkreślono w nagranym chwilę później wideoklipie. Imponuje mi również to, iż w „Tango D N A” z wyczuciem powiązano elementy tanga, słyszanej tu przeze mnie bossa novy, jazzu i bluesa. Elektryzujący i seksowny numer.

fot. okładka singla: Iza Kowalewska „Tango D N A” (spotify.com)

17. Fox feat. Paulina Przybysz „Go ahead”

Po czadowym albumie „Fox box” złote „dziecię” Kayaxu wydało w marcu 2013 r. kolejny hulaszczy krążek (zatytułowany po prostu „Fox”), na którym nie zabrakło, zgodnie z moimi przewidywaniami, zakręconych dźwięków i zarażających bitów, a najlepszą wizytówką rozsadzającej Foxa energii jest singlowy kawałek z jedną z sióstr Przybysz na „feacie”.

fot. okładka albumu: Fox „Fox” – promowanego przez singiel „Go ahead” (spotify.com)

16. The Night VI „Thinking of you”

Jeszcze jeden przykład na to, jak brzmi piękno, jeżeli przyjmie muzyczną postać. The Night VI to brytyjska formacja, o której w zasadzie wiem bardzo niewiele, ale przez przypadek wypatrzyłem gdzieś utwór, dzięki któremu poznałem zalążek tej nocnej muzyki. Po pierwszym kontakcie z „Thinking of you” wiedziałem, że do tej kompozycji warto wrócić. Zajęło mi to jednak chwilę. Czasu potrzebowałem również na to, by dać się The Night VI oczarować łagodnością ich kompozycji. Gdy zacząłem układać ten ranking, ich piękny utwór nie był tak wysoko, ale sukcesywnie szedł w górę – aż w końcu zawędrował na jedną z najwyższych lokat. I gdy w tym momencie słucham tego utworu raz jeszcze, utwierdzam się w przekonaniu, że jego pozycja, choć przydzielona mu rzutem na taśmę, jest zasłużona. Czarodziejska, cudownie płynąca kompozycja…

fot. okładka EP-ki: The Night VI „Still thinking of you” (spotify.com)

15. Chase & Status feat. Moko „Count on me”

Gdyby któregoś dnia wszyscy brytyjscy artyści ogłosili, że od teraz żaden z nich nie nagra już żadnego utworu, moje rankingi niesłychanie by na tym ucierpiały (nie mówiąc już o mnie), skoro co roku z Wielkiej Brytanii napływa do mnie zasobny pakiet świetnych piosenek. O ile jednak są artyści, od których oczekuję regularnego dostarczania świetnych kawałków, to od panów tworzących Chase & Status wiele nie wymagam, mimo że już kilka dobrych numerów mi podarowali. Najfajniejszy prezent zostawili mi jednak na rok 2013, umieszczając na albumie „Brand new machine” będące singlem z tego wydawnictwa „Count on me” – piosenkę łączącą kilka cech, które doceniałem w niektórych piosenkach z niższych pozycji tego rankingu. Wszak numer ten mogę dopisać do kategorii „skocznych”, ale i do tych „dających energię” czy przede wszystkim do tych „tanecznie oldschoolowych”. „Count on me” nabuzowane jest żywiołowością, i – co okazało się dla mnie cenne – garściami czerpie z wzorców (dobrej) muzyki tanecznej z pierwszej połowy lat 90. Ja nie rozumiem Brytyjczyków, że taka petarda nie zawędrowała na szczyt The UK Singles Chart. Jest szał!

fot. okładka singla: Chase & Status feat. Moko „Count on me” (spotify.com)

14. White Lies „There goes our love again”

Na pewno dostrzegliście już, że White Lies to jedna z moich ulubionych kapel – nie tylko tych gitarowych, ale kapel w ogóle. Utwierdził mnie w tym album „Big TV”. W „There goes our love again” obok charakterystycznej dla siebie złowieszczości i patetyczności udało się White Lies przemycić odpowiednią motorykę, by przy tym utworze można było ruszyć w pląsy. W ten sposób rozładować gniew można jeszcze sprawniej. Trudno mi w krótkim opisie przekonywać, dlaczego moim zdaniem to dobra piosenka. Często White Lies mają przecież nie najlepszą prasę, do której wypadałoby się odnieść, broniąc zespołu. Najważniejsze, przynajmniej z perspektywy rocznego rankingu, jest jednak to, że pół roku po tym, gdy pierwszy raz zetknąłem się z tym utworem, nadal chętnie się w niego zanurzam. Musicie mi zatem uwierzyć, że pozycja w top 20 odzwierciedla stopień mojego przywiązania do samej piosenki, a nie tylko do White Lies, którym nie będę jeszcze stawiał pomników (pozwolę im przed tym jeszcze coś nagrać).

fot. okładka singla: White Lies „There goes our love again” (spotify.com)

13. Kamp! „Can’t you wait”

W 2013 r. łódzkie trio Kamp! spełniło 2 moje singlowe życzenia. Dzięki temu w aktualnym rankingu mistrzom polskiego electro udaje się wypaść o niebo lepiej niż w tym poprzednim, gdy plasowali się dopiero na 73. miejscu z lekko przezroczystym „Sulk”. Za to umieszczonemu przeze mnie na niepechowym (jak sądzę) 13. miejscu rankingu z 2013 r. singlowi „Can’t you wait” wyrazistości absolutnie nie brakuje. Doskonale odświeżające i odprężające nie tylko przepracowany umysł przebojowe brzmienie, porywający saksofon i bijąca z tego utworu siła mogą oddziaływać jak paliwo najwyższej jakości, dzięki któremu naszego samochodu nie prześcignie żaden inny adept sztuki motoryzacji. Tak się zastanawiam, jak na taką twórczość zareagowałaby publika festiwalu w Opolu – to by dopiero była próba wytrzymałości dla tamtejszego amfiteatru…

fot. okładka albumu: Kamp! „Kamp!” – promowanego przez singiel „Can’t you wait” (spotify.com))

12. Banglade$h „Lean”

Tak sobie myślę, że jak człowiek jest młody, z większą niż na każdym z późniejszych etapów życia łatwością przychodzi mu marzyć, gwizdać na wszystko, bawić się. Wszystkim tym przeładowany jest wręcz utwór „Lean”. Psoty, figle – to wszystko wydaje się sprawiać panom z nowozelandzkiego Banglade$hu niemało radości. Ich „Lean” jest frywolne, wesołe, zawadiackie. Co ciekawe, dużo czasu zajęło mi, bym sięgnął po pokłady dobrej energii i mniej poważnego podejścia do życia, które w „Lean” były na wyciągnięcie ręki. Myślę, że śmiało mogę ten utwór potraktować jako odpowiedź na szczególnie docenione przeze mnie rok wcześniej „Magic” zespołu Panama.

fot. okładka singla: Banglade$h „Lean” (spotify.com)

11. Jess Mills „Sweet love”

Jeden z najmilej muskających moje bębenki (o uszach mówię, rzecz jasna) utworów, które w 2013 r. do nich dotarły. Pierwsze skrzypce gra tu subtelnie prowadzony, uwodzicielski wokal Jess. Nieziemsko przyjemna muzyka, odpowiedzialna za relaksującą aurę tej interpretacji, płynie w tle, a wystukiwany gdzieś pomiędzy tymi elementami rytm strzeże dynamiki „Sweet love” – utworu będącego odświeżoną wersją (a zatem moim ulubionym coverem z 2013 r.) utrzymanego w zupełnie innej stylistyce nagrania Anity Baker wchodzącego w skład albumu „Rapture” z 1986 r. Rzadko zdarza się (choć wiem, że wielu tak robi), bym nowo poznany utwór słuchał raz za razem. Tymczasem gdy poznałem „Sweet love”, w krótkim czasie nabiłem temu utworowi kilka odsłuchań. Angażuje moje zmysły już blisko od roku i zawsze czyni to z taką samą delikatnością. Niejasny jest dla mnie status tego utworu, ale wątpliwości w tym zakresie zinterpretowałem na jego korzyść, stąd obecność w rankingu – i to bardzo wyraźna.

 

Czas zatem na czołową dziesiątkę. Znalazły się w niej piosenki, które najdzielniej towarzyszyły mi w 2013 r. Ich pozycja może być odczytana przez Was jako mało zrozumiała, ale skoro mój ranking miał być szczery i przede wszystkim subiektywny (czyli mój), właśnie taki kształt musiała przyjąć jego czołówka…

 

10. Sub Focus feat. Alex Clare „Endorphins”

Być może za bardzo zachłysnąłem się siłą rażenia tego numeru, ale w 2013 r. DJ i producent o pseudonimie Sub Focus energetycznie miał mi do zaproponowania więcej, niż planowałem od niego wziąć i to on czynił w moim przypadku honory klubowego mistrza ceremonii. Przed oldschoolowo-tanecznym „Turn back time” (z miejsca 23.) miesiącami niósł i energetyzował mnie drumandbassowy singiel „Endorphins” z wokalem Alexa Clare’a, którego żwawe tempo „Endorphins” nie odstraszyło, dzięki czemu zdołał on dołożyć jeszcze trochę energii do tej produkcji.

Miarą, która przywiodła tę dwójkę do pierwszej dziesiątki podsumowania, nie była perfekcja efektu ich pracy (nie przesadzajmy…), lecz raczej moja lojalność wobec tego numeru wynikająca z częstotliwości pojawiania się we mnie woli ponownego sięgnięcia po tę ożywiającą mieszankę działających jak defibrylator dźwięków oraz częstego w moim przypadku poczucia niedosytu, gdy utwór zmierzał ku końcowi. Mówiąc wprost, „Endorphins” dawało mi kopa i czyniło to na tyle skutecznie i na tyle długo, że w którymś momencie wskoczyło do grona najważniejszych dla mnie piosenek z minionego roku.

fot. okładka singla: Sub Focus feat. Alex Clare „Endorphins” (spotify.com)

9. The Boxer Rebellion „Diamonds”

„Diamonds” jest utworem, przy opisaniu którego miałem najwięcej trudności. Jak bowiem wyjaśnić to, że zespół i piosenka, o których tak niewiele do tej pory pisałem, plasują się wyżej niż wielu artystów i wiele tytułów, którym poświęciłem na blogu sporo miejsca?
Mój pech polegał na tym, że „Diamonds” poznałem z dużym opóźnieniem – gdy piosenka w Esce Rock promowana była już dobre 2 miesiące. Później nie było zbyt wielu okazji, by o niej napisać. Tymczasem jest to utwór pod wieloma względami unikatowy. Dla mnie to, co w „Diamonds” dzieje się w tle romantycznego (przynajmniej w tej konwencji) wokalu Nathana Nicholsona, to prezentacja jednego z odcieni piękna. Poczytuję ten utwór jako najbardziej emocjonujący singiel minionego roku spośród rockowych propozycji. Sprawia to przede wszystkim piękna linia melodyczna. Gdy pod koniec drugiego refrenu melodia i wokal frontmana schodzą na chwilę na dalszy plan, a naprzód wysuwają się nadające utworowi bardziej przestrzennego wymiaru dźwięki, które powracają jeszcze w finale, myślami totalnie jestem pogrążony w „Diamonds”. W moim odbiorze ta kompozycja niesie potężny ładunek emocji, potrafi niesłychanie mocno wpływać na mój nastrój, a do tego towarzyszy jej pewna aura, której nie potrafię opisać i… nie potrafię nie pokochać.

fot. okładka singla: The Boxer Rebellion „Diamonds” (spotify.com)

8. The Pigeon Detectives „Animal”

Singiel stanowiący negację tego, za co pokochałem utwór z miejsca 9. Niewiele było w 2013 r. piosenek, na które miałbym aż taką zajawkę. Co prawda dzisiaj zostało już po niej raczej wspomnienie, ale przez całą zimę podsumowywanego przeze mnie roku trwała ona w najlepsze. To pierwszy kawałek z roku 2013, który dodałem do „ulubionych” na swoim profilu na Last.fm. Gdyby „Animal” nie było piosenką, lecz człowiekiem, powiedziałbym, że ma czupurną osobowość – rogatą, nieposkromioną, narwaną, buntowniczą, ale przy tym mimo wszystko wywołującą sympatyczne i życzliwe reakcje. Co zabawne, do tej pory nie byłem wielkim miłośnikiem tego typu gitarowego grania, ale skoro ta – mało mnie wcześniej interesująca – formacja zdołała wyciągnąć mnie z tej skorupy, musiałem przyznać jej odpowiednio wysoką lokatę w rankingu. Zimą były jeszcze tylko 2 single, którym poświęcałem tyle samo uwagi – oba plasują się na wyższych pozycjach (zaraz przed „Animal”).

fot. okładka singla: The Pigeon Detectives „Animal” (music.apple.com)

7. Kamp! „Melt”

Nie widzę potrzeby, by po raz n-ty pisać, dlaczego cenię trio Kamp!. W kontekście, fantastycznego skądinąd, singla „Melt” zachowują aktualność uwagi do piosenki z miejsca 13., z taką jednak różnicą, iż „Melt” uważam jednak za jeszcze lepszy numer niż „Can’t you wait”. Poza tym z debiutanckiego albumu „Kamp!” to właśnie tego utworu słuchałem zdecydowanie najczęściej. „Melt” jest zatem moim ulubionym singlem z 2013 r. nagranym przez rodzimego artystę. Bardzo się z tego powodu cieszę, choć przyznam, że do końca roku miałem nadzieję, iż jakiś inny polski artysta, mało do tej pory przeze mnie eksploatowany, zdoła sprawić mi na tyle dużą niespodziankę, by stanąć na czele pochodu Polaków na szczyt MUZYKO(B)LOGowego rankingu singli. Najbliżej tego była Iza Kowalewska (dzięki singlowi „Tango D N A” z miejsca 18.), wszak Kamp! i Fox to już od kilku lat cenione przeze mnie marki.

fot. okładka singla: Kamp! „Melt” (spotify.com)

6. Foals „My number”

Na albumie „Holy fire” jest kilka utworów za bardzo dla mnie jazgoczących. Ale „My number” to coś zupełnie innego. Uwielbiam ten utwór już za świetne, zdecydowane wejście – nie ma to jak zacząć z grubej rury. Uwielbiam go za to, że dodaje mi skrzydeł (jakkolwiek banalnie to brzmi). Uwielbiam to, że łączy rockowy sznyt z obrzydliwie chwytliwym motywem, który pozwalał temu utworowi wkraść się na chwilę na bardziej popowe radiowe anteny. Zresztą, Foals w „My number” wydają się bardziej popowi niż zwykle (niektórzy twierdzą nawet, że dance’owi), choć nie odwiesili na hak swojego rockowego zacięcia. A że ja z popem od lat jestem mimo wszystko mocno związany, może dlatego sprytnie flirtujące z nim „My number” szczególnie trafiło w mój gust.

Muszę poczynić jeszcze jedną uwagę – chodzi o datę wydania singla. Cały czas traktowałem ten utwór jako singiel z 2013 r. – a to z uwagi na premierę teledysku, a to z uwagi na czas dodawania go do playlist radiowych, a to przez datę pojawienia się go w sprzedaży w Wielkiej Brytanii. Gdzieniegdzie w sieci przy tym tytule figuruje jednak data „2012”. Wątpliwości postanowiłem jednak rozstrzygnąć na jego korzyść.

fot. okładka singla: Foals „My number” (spotify.com)

5. White Lies „Getting even”

Złowrogi, oziębły, beznamiętny, mroczny, pełen patosu, majestatyczny, ale nietracący przez to na melodyjności – taki był zespół White Lies, który pokochałem. „Getting even” idealnie oddaje wszelkie walory White Lies. Jestem pewien, że ten numer tak samo dobrze (i tak samo groźnie) będzie brzmiał za 10 czy 20 lat. To nieporozumienie, że pełnił on jedynie funkcję promo singla, nie zaś regularnego singla z albumu, choć myślę sobie, że jak ktoś miał ten utwór docenić, na pewno już to zrobił.

fot. okładka albumu: White Lies „Big TV” – promowanego przez singiel „Getting even” (spotify.com)

4. Le Youth „C O O L”

Tą swobodną i pomysłową interpretacją przeboju „Me & U” Cassie niejaki Wes James aka Le Youth ubarwił moje wakacje a ukoronowaniem jego ogromnych zasług jest miejsce w ścisłej czołówce mojego zestawienia. „C O O L” to taneczna, lekka, odprężająca produkcja, a jej autor garściami czerpie z dyskotekowych hitów z lat 90. Czyni to na tyle sprytnie (i moim zdaniem bardziej pomysłowo niż Bastille w „Of the night”), że słuchacz, mając gdzieś z tyłu głowy dźwięki przypominające eurodance’owe szlagiery pokroju „The rhythm of the night” zespołu Corona, absolutnie nie odbiera „C O O L” jako współczesnego wydania eurodance’u. Swoją wizję muzyki z lat 90. zestawioną z jednym z rhythmandbluesowych przebojów z połowy lat 00. okrasza odrobiną egzotyki, zupełnie zbijając z tropu wszystkich tych, którzy chcieliby przyporządkować „C O O L” do konkretnej części świata. Być może w wakacje 2014 r. powrócę do tego utworu z takim samym zaangażowaniem.

fot. okładka singla: Le Youth „C O O L” (music.apple.com)

3. Clean Bandit „Dust clears”

Wyborny, zwiewny numer, pełen subtelności i wielu pięknych nut, łączący w odpowiednich proporcjach klasyczne instrumentarium z elektronicznymi wytworami nowoczesności – a wszystko to z wyjątkową dbałością o detale. Gdy zdecydujemy się dodatkowo poobcować z teledyskiem do „Dust clears”, metaforyczno-poetycki obraz nałożony na pięknie skomponowaną i perfekcyjnie wykonaną fonię może stanowić nad wyraz przyjemne muzyczno-estetyczne doznanie. Mnie formacja Clean Bandit uwiodła tą znakomitą kompozycją i od pół roku podejmowałem próby, by ktoś z Was też zachorował na „Dust clears”. Czołówka rankingu musiała należeć do nich.

fot. okładka singla: Clean Bandit „Dust clears” (spotify.com)

2. Daft Punk feat. Pharrell Williams & Nile Rodgers „Get lucky”

Być może uznacie, że w tym momencie pozbawiam mój ranking walorów oryginalności, ale nic nie poradzę na to (i nawet nie zamierzam temu zaradzać), że duet Daft Punk, krzyżując drogi z Pharrellem Williamsem i Nilem Rodgersem, nagrał najbardziej uzależniającą piosenkę minionego już roku. Ta kolaboracja (jak widać, moim zdaniem najbardziej udana w 2013 r.) dowiodła wszystkim niedowiarkom, że mimo oczywistej dominacji elektroniki zasadzającej się na hucząco-dudniącym bicie (zgodnie być może z przeświadczeniem, że fajna piosenka to piosenka, która nas przytłacza) lekkość i pewnego rodzaju płynność doskonale zaaranżowanej, funkującej, a przy tym prostej i pozostającej w głowie na długo, melodii stanowić może coś nie mniej będącego na czasie, jak nasączony decybelami hook, a jednocześnie coś znacznie cenniejszego niż tępy i mocno angażujący bit. A w „Get lucky” mamy przecież jeszcze mało może wyrafinowany, ale za to figlarny i radosny wokal, bez którego, jak sądzę, nie byłby to tak zaraźliwy wirus.

Chcę Wam coś wyjaśnić. Od początku czułem, że „Get lucky” jest piosenką, która nie pozwala przejść obok niej całkiem obojętnie, ale nie było tak, że z miejsca zdobyła moje serce. Faktem jest, że od wczesnej wiosny mnie nie opuszczała, ale dopiero gdzieś w połowie wakacji zrozumiałem, że zamiast, jak na – nawet fajną – piosenkę przystało, zacząć mi się nudzić, ona coraz bardziej mi się podoba. Teraz mamy styczeń i ja nadal nie czuję, by „Get lucky” mi się przejadło. Poczucie to potęguje jeszcze końcówka utworu (gdy nie słychać już głosu Pharrella), w której „Get lucky” aż prosi się o zapętlenie. Panowie z Daft Punk wykręcili nam w 2013 r. niezły numer!

fot. okładka singla: Daft Punk feat. Pharrell Williams & Nile Rodgers „Get lucky” (spotify.com)

1. Jessie Ware „Imagine it was us”

Od pierwszego usłyszenia w marcu 2013 r. wersji radiowej, a chwilę później także wykonania na żywo (podczas koncertu Jessie Ware w Krakowie), byłem pod wpływem tego numeru i stan ten trwał przez całą wiosnę, lato i w zasadzie utrzymuje się do dzisiaj. W 2013 r. nie było piosenki, której słuchałem z większą częstotliwością, a przede wszystkim takiej, która by mnie bardziej wkręciła.

Abstrahując już od uwodzicielskiego, zmysłowego i subtelnego wokalu Jessie, w którym rozkochała mnie w 2012 r. i nad którym rozpływałem się na blogu wielokrotnie, w „Imagine it was us” Jessie wodzi mnie za nos za sprawą chodzącego po głowie niczym myśl opętańcza, pulsującego podkładu, ale i odniesień do czasów, gdy muzyka nie musiała mieć otępiającego bitu, by uznano ją za muzykę do tańca (to samo próbowali nam w 2013 r. uświadomić Francuzi z Daft Punk). Chociaż „Imagine it was us” to bezsprzecznie taneczne nagranie, dla mnie owa „taneczność” nie zasadzała się na tych najbardziej oczywistych elementach, których dosłuchamy się w wielu przebojach z eskowej Gorącej 20. Została ona zaserwowana dużo inteligentniej, niż zrobiliby to topowi dziś didżeje (choćby Calvin Harris), niczego im nie umniejszając. A za produkcję odpowiedzialność ponosi Julio Bashmore, z którym Jessie współpracowała m.in. przy „Running” i „Sweet talk”.

Słuchając tego numeru, wyobrażam sobie, że nad moją głową kręci się wielka, dyskotekowa kula, w której migoczą tysiące barw, a w tym natłoku kolorów, w samym jego środku, stoję ja, zasłuchując się w najfajniejszym singlu minionego roku, nie bacząc na to, co dzieje się wokół mnie. Tym sposobem Jessie Ware drugi rok z rzędu wygrywa w moim rankingu singli.

fot. okładka albumu: Jessie Ware „Devotion: the gold edition” – promowanego przez singiel „Imagine it was us” (spotify.com)

 

Suplement

*Single, które w rankingu za rok 2013 nie pojawiły się tylko dlatego, ponieważ ich faktyczna premiera przypadła na rok 2012, natomiast w 2013 r. miała miejsce ich reedycja: HAERTS „Wings” (tego tytułu szczególnie mi szkoda!) i Rhye „Open”;

*Single z roku 2012, które polubiłem (albo poznałem i polubiłem) dopiero w 2013 r., przez co pozbawiłem je szans na objęcie ich rankingiem za rok 2012, mimo że dzisiaj pojawienie się ich w tamtym rankingu albo w „honorable mention” wydaje się bardzo realne: Alanis Morissette „Receive”, Northeast Party House „Pascal cavalier”, Rachel Zeffira „The deserters”, The Neighbourhood „Sweater weather”, TCTS „1997”, Tegan And Sara „Closer”, The Courteeners „Lose control”.

*Utwory z albumów wydanych w 2013 r., które do końca 2013 r. nie zostały podniesione do rangi singla, ale liczę na to, że nastąpi to w 2014 r., dzięki czemu zyskają możliwość pojawienia się w rankingu za rok 2014: Chase & Status „Deeper devotion”, Empire Of The Sun „Old flavours”, Fitz And The Tantrums „6AM”, Fox feat. Organek „My hi5life”, Haim „If I could change your mind”, Katy Perry „Walking on air”, London Grammar „Maybe”, Panic! At The Disco „Nicotine”, Robin Thicke „Get in my way”, Sam Sparro „Infinite”, TGT „Tearing it down”, The Naked And Famous „What we want”, The Wanted „Glow in the dark”, V V Brown „I can give you more”Yuna „Falling”, White Lies „Big TV”.